بررسی شیوع آنتی بادی هلیکوباکتر پیلوری در بیماران استئوآرتریت و افراد سالم مراجعه کننده به بیمارستان بقیه ا...(عج) تهران در سال ۱۳۸۵

زمینه و هدف: استئوآرتریت، شایعترین اختلال مفصلی است که در انسان دیده می شود و بار اقتصادی سنگینی را بر سیستم های سلامت در سراسر دنیا تحمیل می کند. این مسئله، ارزیابی های بیشتری را برای روشن ساختن فاکتورهای مؤثر بر میزان بروز، شدت و تظاهرات کلینیکی آنرا ایجاب می کند. هدف از این مطالعه مقایسه شیوع آنتی بادی های ضد هلیکوباکترپیلوری در میان مبتلایان به استئوآرتریت و جمعیت سالم می باشد. روش بررسی: در یک مطالعه مشاهده ای ـ تحلیلی ـ مقطعی، برای پیدا کردن ایمونوگلوبولین g، ایمونوگلوبولین a و آنتی بادی های ضد پروتئین a وابسته به سیتوتوکسین(anti-cag a) اختصاصی هلیکوباکترپیلوری، در 90 بیمار مبتلا به استئوآرتریت ارجاع داده شده به درمانگاه روماتولوژی بقیه ا...(عج) و 95 فرد سالم گروه کنترل، از روش الایزا استفاده شد. برای آنالیز داده ها از independent sample t-test استفاده شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران مبتلا به استئوآرتریت(شامل 84 زن و 6 مرد) 64/0±53 سال و برای 78 زن و 17 مرد گروه کنترل سالم 12/1±67/39 سال بود. میانگین سطح سرمی iga، vu75/3±3/40 و vu05/2±26/27 به ترتیب برای گروه استئوآرتریت و گروه کنترل بود که این عدم تقارن از نظر آماری معنی دار بود(003/0=p). سطح سرمی igg در بیماران استئوآرتریت در مقایسه با گروه کنترل سالم، تفاوت معنی داری نداشت(128/0=p). همچنین، سطح سرمی anti-cag a در گروه استئوآرتریت و گروه کنترل نیز اختلاف معنی داری نداشت(05/0p>). نتیجه گیری: سطح سرمی ایمونوگلوبولین a اختصاصی هلیکوباکترپیلوری، در بیماران استئوآرتریت نسبت به افراد سالم به طور معنی داری بالاتر بود(003/0=p). این یافته در مورد آنتی بادی های igg و anti-cag a صادق نبود. مشخص نمودن ارتباط ابتلا به هلیکوباکتر پیلوری و استئوآرتریت نیاز به مطالعات بیشتری دارد.